அத்தியாயம் 16

 

உள்ளே போய் என்ன பேசினார்களோ அறை மணி நேரம் கழித்து இருவரும் வெளியே வந்தார்கள். வேல்முருகனின் முகம் கவலையில் தோய்ந்து கிடந்தது. அவரின் முகத்தை பார்த்து ஏந்திழையாளுக்கு பாவமாகிப் போக

“என்ன தாத்தா?” என்று இவள் பரிதவித்துப் போனாள்.

“ஒன்னும் இல்லடா” என்று அவளை கூட்டிக்கொண்டு வெளியே போய் விட்டார். ராசசிங்கனை திரும்பி திரும்பி பார்த்தபடி இவள் வெளியே போனாள்.

“அவரு ஓகே சொல்லிட்டாரா தாத்தா” என்று கேட்டாள் நம்ப முடியாமல்.

“ம்ம்ம்... நீ வாம்மா” என்று அவர் அவளை தன் காரில் ஏற்ற,

“நீங்க இருங்க தாத்தா நான் ஓட்டுறேன்” என்றாள். ஏனெனில் அவளை விட அவர் தான் மிகவும் சோர்ந்து போய் இருந்தார். இந்த நிலையில் அவரை கார் ஓட்ட விட அவளுக்கு மனமில்லை.

“எதுவும் டிமேண்ட் பண்ணினாங்களா தாத்தா?” என்று கேட்டாள். திரும்பி அவளை பார்த்து ஒரு சிரிப்பு சிரித்தவர்,

“உனக்காக எவ்வளவு டிமேண்ட் பண்ணினாலும் இந்த தாத்தா குடுத்துடுவேன்டா. பேரம் எல்லாம் பேச மாட்டேன்” என்றார்.

“தாத்தா” என்று அவள் நெகிழ,

‘ஆனா அவன் டிமேண்ட் பண்றதே வேறடா’ என்று மனதுக்குள் சொல்லிக் கொண்டவர் வெளியே போலியாக புன்னகையை பூசிக் கொண்டார்.

அவரது தோளில் சிறிது நேரம் ஆறுதல் கொண்டவள் அதன் பிறகு காரை வேகமாக மருத்துவமனைக்கு விட்டாள். அங்கே இரண்டு உயிர் அவசர சிகிச்சை பிரிவில் இருந்தாலும் இவளை பற்றிய கவலை ஒரு பக்கம் எல்லோருக்கும் இருக்குமே.. அதனாலே தான் இந்த வேகம்..

அந்தி சாயும் நேரத்தில் வேகமாய் ஓடி வந்த தங்களின் மகளை எல்லோரும் வேகமாய் போய் கட்டிக் கொண்டு கண்ணீர் விட தந்தைமார்களுக்கு கண்கள் கலங்கினாலும் நேற்றைக்கு போன தங்களின் பெண் தங்கள் பெண்ணாக தான் வந்து இருக்காளா என்ற ஐயம் உள்ளுக்குள் இருக்க அவர்களால் அவளை அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ள தயக்கமாய் இருந்தது.

ஏனெனில் ஏந்திழையாள் ஒரு நாள் தங்கி இருந்த இடம் அப்படி. அவள் ஒன்னும் ராமன் இல்லத்தில் இருக்கவில்லையே. துச்சாதனின் இல்லத்தில் அல்லவா இருந்து விட்டு வந்து இருக்கிறாள்.

அதை வெளிப்படையாக சொல்லாமல் தங்களுக்குள் வைத்துக் கொண்டார்கள்.

எல்லோரின் பாச மழையிலும் நனைந்தவள் வேகமாய் மருத்துவரிடம் அனுமதி கேட்டுவிட்டு உள்ளே இருந்த இருவரையும் பார்க்க ஓடினாள்.

அவளின் தலை அந்த பக்கம் போன பிறகு தன் அண்ணனை பார்வையாலே கேட்டார் சுந்தரம். பெரியவர் பொறு என்று கண்ணை காட்டினார். அதே போல அவர்களின் மாமன்களும் கண்களாலே சுந்தரத்திடம் பேச,

“அவசரப்பட வேண்டாம்” என்று பெரியவர் கண்ணன் கண்ணை காட்டினார். அதனாலே ஐவரும் எதுவும் பேசவில்லை.  

உள்ளே நுழைந்து இருவரையும் தொட போனவளை தடுத்து நிறுத்தினார்கள் மருத்துவர்கள்.

“ப்ளீஸ் டாக்டர் நான் பார்க்கணும்” என்றாள்.

“பாருங்க ஆனா அவங்களை ரொம்ப டிஸ்டப் பண்ண வேண்டாம்... இன்பெக்ஷன் ஆகிடும்” என்றார்கள்.

“சரி” என்று தலையை ஆட்டியவள் அவர்களின் அருகில் போய் அமர்ந்துக் கொண்டாள்.

“என்னால தானே உங்களுக்கு இப்படி எல்லாம் ஆயிடுச்சுல்ல.. நான் அப்பவே கிளம்பி போய் இருந்து இருக்கணும்.. என் மேல தான் தப்பு. ரொம்ப லெத்தாஜிக்கா இருந்துட்டேன்” என்று கண்ணீர் சிந்தினாள். என்னவோ நெஞ்செல்லாம் பாரமாக இருப்பது போல இருந்தது. எவ்வளவு கண்ணீர் விட்டாலும் தீருவேனா என்று இருந்தது.

அப்படியே மயங்கி சரிந்து விட்டாள். அவளால் ஒரே நாளில் ஏற்பட்ட அளவுக்கு அதிகமான அழுத்தத்தை தாங்க முடியவில்லை. அதோடு பசியும் சேர மயங்கி சரிந்து விட்டாள்.

அந்த அறையில் இருந்த செவிலியர் ஓடி வந்து பிடித்துக் கொண்டார். இல்லை என்றால் கீழே விழுந்து மீண்டும் அடிபட்டு இருக்கும்.

மயங்கினவளுக்கு முதலுதவி செய்து முன்பு அடிபட்டு இருந்த காயங்களுக்கு சிகிச்சை கொடுத்து வெளியே வந்த மருத்துவர்கள்,

“அவங்க ரொம்ப வீக்கா இருக்காங்க.. ஹெல்த்தி புட் குடுங்க. அதுக்கு முன்னாடி ஜூஸ் குடுங்க.. பசி மயக்கம் தான்” என்று அவர் சொல்லி விட்டு செல்ல எல்லோருக்கும் அடி நெஞ்சை பிசைந்தது.

அவர்கள் வீட்டில் பசி என்றாலே என்னவென்று தெரியாது.. நேரத்துக்கு பத்து பதினைந்து டிஷ் தயாராகும்.. அப்படியாப்பட்ட வீட்டில் பிறந்த பெண் ஒரு நாள் முழுவதும் உண்ணவில்லை என்றால் யார் தான் துடித்துப் போக மாட்டார்கள்.

அனைவருக்கும் கண்களில் கண்ணீர் நிரம்பி விட்டது. தாய் குலங்களுக்கு வெடித்துக் கொண்டு விம்மல் வரப் பார்க்க முந்தானையை வாயில் பொத்திக் கொண்டு சத்தமில்லாமல் கதறினார்கள்.

அதன் பிறகு ஒரு வாரம் ஓடிப்போனது... மருத்துவமனையில் இருந்தவர்கள் வீடு வந்து விட்டார்கள். ஆனாலும் முன்பு இருந்த அந்த கலகலப்பு குறைந்து தான் போனது.

ஏந்திழையாள் தன் அறையை விட்டு வெளியே வரவே இல்லை. ஏன் எதுக்கு இப்படியெல்லாம் நடந்துக் கொண்டு இருக்கிறது என்று அவள் யோசித்துக் கொண்டே இருந்தாள். ஆனால் அதற்குரிய விடை தான் தெரிந்த பாடில்லை.

இதற்கு இடையில் வேல்முருகன் தன் இரு மகன்களையும் போட்டு அடி வெளுத்து விட்டார்.

“அப்பா அண்ணா கேக்குறதுல என்ன தப்பு இருக்கு” என்று சுந்தரம் கேட்க,

“வாயை மூடுடா முதல்ல...” என்று ஒரு அதட்டல் போட்டவர், அப்படியே தளர்ந்துப்போனார்.

“இல்லப்பா ஒரு க்ளாரிபிகேஷனுக்கு தான்..” என்று அவரின் பெரிய மகன் கண்ணன் ஆரம்பிக்க, இருவரையும் பார்த்து கையெடுத்து கும்பிட்டார் வேல்முருகன்.

“அவ சுத்தமா தான் இருக்கா. அது எனக்கு நல்லாவே தெரியும்... ஏற்கனவே நொந்து போய் இருக்கிறவளை நீங்க மேலும் ஏதாவது கேட்டு நோகடிச்சிடாதீங்கப்பா சாமிங்களா என் பேத்தி செத்தே போயிடுவா” என்று கண்கலங்கினார்.

“இல்லப்பா” என்று சுந்தரம் ஆரம்பிக்க, வேகமாய் கண்ணன் அவரது கையை பிடித்துக் கொண்டு எதுவும் பேசாதே என்றார்.

“அண்ணா” என்று அவர் பரிதவிக்க,

“அப்பா சொன்னா அது சரியா தான் இருக்கும்” என்று சொன்னவர் தன் தம்பியை கூட்டிக்கொண்டு வெளியே போய் விட்டார். எதையோ தாத்தாவிடம் கேட்பதற்காக வந்த பெண்ணவளுக்கு மூவரும் தன் கற்பை பற்றி பேசுவதை கண்டு அப்படியே சுவரில் சாய்ந்து விட்டாள்.

விழிகளில் வெள்ளமென கண்ணீர் பொங்கியது. தன் பிறப்பையே நொந்துப் போனவளாய் தன் அறைக்குள்ளே முடங்கிப் போய் இருந்துக் கொண்டாள் ஏந்திழையாள். அதன் பிறகு அவளிடம் பெரும் அமைதியே நிலவி இருந்தது.

கோயிலுக்கு போனால் கொஞ்சம் நன்றாக இருக்கும் என்று எண்ணியவளுக்கு முன்னாடி ஒரு நாள் நடந்த சம்பவம் நினைவுக்கு வர அப்படியே அமர்ந்து விட்டாள்.

“ப்ச்... எங்காவது போய் தொலைந்தால் நன்றாக இருக்கும்” என்று எண்ணியவள், எங்கே போகலாம் என்று சேர்ச் செய்தாள்.

ஒரு இடமும் அவளுக்கு ஒப்பவே இல்லை. பேசாம ஊட்டியாவது போகலாம் என்று எண்ணியவள் தன் உடமைகளை பேக் செய்துக் கொண்டு கீழே வந்தாள்.

அவள் பெட்டியும் கையுமாக வந்ததை பார்த்தவர்கள் திகைத்தார்கள்.

“என்னம்மா இது?” என்று கேட்க,

“எனக்கு கொஞ்ச நாள் தனியா இருக்கணும் போல இருக்கு... ப்ளீஸ்.. என்னை யாரும் டிஸ்டப் பண்ணாதீங்க.. ஐ வான்ட் சொலிடிட்” என்று சொல்லி விட்டு காரை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பி விட்டாள்.

அவளை அப்படியே விட மனமில்லாமல் கார்த்தியும் வருணும் அவளை பின் தொடர்ந்தார்கள். யுகேஷ் கம்பெனி மீட்டிங்கில் இருந்தான். அதனால் அவனுக்கு இந்த விஷயம் தெரியவில்லை,

இருவரும் பின் தொடர்வதை பார்த்தவளுக்கு கண்களில் நீர் நிறைந்துப் போனது.

போனை எடுத்து அவர்களுக்கு அழைத்தவள்...

“ப்ளீஸ் என்னை பாலோ பண்ணாதீங்க... ஐ வான்ட் மை ஸ்பேஸ்.. என்னை எனக்கு மேனேஜ் பண்ணிக்க தெரியும்.. ப்ளீஸ் அண்டர்ஸ்டாண்ட்” என்று சொன்னவள் உடனே வைத்து விட்டாள். ஒரு பாட்டை போட்டு விட்டவள் காரை மெதுவாகவே ட்ரைவ் செய்தாள்.

 

“தீயணிந்து வருகுவதோ...?

காலவழி மாற்றிடுதோ?

மனக் காயங்களை ஆற்றிடுதோ...

கூட்டில் பாடும் குயிலுரசி

மழைக் காட்டில் ஆடும் மயிலுரசி

ஏட்டில் வாடும் தமிலுரசி

என் பாட்டில் கூட வருகுவதோ?

சேய் விழுந்து அழும் நொடியில்

பாய்ந்து வரும் தாயினைப் போல்

மண் விழுந்து நான் துடிக்க

என்னை ஏந்த வருகுவதோ...?  

வானமதன் காரிருளே

கானமென வருகுவதோ?

நாணறுந்த இன்பமெல்லாம்

நானருந்த வருகுவதோ?    

என்ற வரிகளில் முற்றும் முழுதாய் உடைந்துப் போனாள். கார் ஒரு நிமிடம் அவளது கட்டுப் பாட்டில் இருந்து நழுவியது.

இவளின் தற்போதைய நிலை மண்ணில் விழுந்த குழந்தை போல தானே... அனைத்து ஆறுதல் கொடுக்க யாருமே இல்லையே... பெற்றவர்களே அவள் மீது களங்கம் இருக்கிறது போல அல்லவா எண்ணுகிறார்கள்.. பெற்றவரே இப்படி எனில் மற்றவர்களை பற்றி என்ன சொல்வது...

எல்லோரின் மனதிலும் தான் எத்தனை சந்தேகங்களுக்கு உட்பட்டு இருப்போம் என்று எண்ணிப் பார்க்கவே அவளால் இயலவில்லை. உடைப்பெடுதுக் கொண்டு கண்ணீர் தளும்பியது... நான் சுத்தமா தான் இருக்கிறேன் என்று எல்லோரின் முன்பும் கத்தி கதற வேண்டும் போல அப்படி ஒரு வெறி எழுந்தது.

ஆனால் அப்படி வெளிப்படையாக உடைத்து போட்டு விட்டால் எல்லோரின் மனத்திலும் இன்னும் வேதனை கூடும் என்பதால் மௌனமாக வீட்டை விட்டு வெளியேறி விட்டாள். சிறிது நாள் தனிமை எல்லாவற்றையும் மாற்றும் என்று எண்ணி பயணத்தை மேற்கொண்டாள். வீட்டை விட்டு பிரிவது என்பது அவளால் அவ்வளவு எளிதாக செய்து விட முடியவில்லை தான். ஆனால் அவள் கொண்ட ரணங்கள் அதிகமாயிற்றே...

கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டே காரை ஓட்டினாள். ஊட்டி வந்து முழுமையாக ஒரு நாள் கூட ஆகவில்லை. அதற்குள் அவளின் அலை பேசிக்கு ஆயிரம் போன் கால் வந்தது அவளது வீட்டில் இருந்து. பாசப்பிணைப்பை பார்த்து கண்கள் கலங்கியவள் எல்லோரிடமும் பண்பாக பேசி தன் மன குமுறலை காண்பித்துக் கொள்ளாமல் இயல்பாக பேசி வைத்து விட்டாள்.

அதற்கு நேர்மாறாக அவளின் உள்ளம் எரிமலையாக குமுறிக்கொண்டு இருந்தது. அதை யாரிடமாவது கொட்டி தீர்த்து விட்டால் தேவலாம் போல இருந்தது. ஆனால் அவள் யாரிடம் கொட்டுவாள். கொட்டி விடும் அளவுக்கு நெருக்கமான உள்ளம் அவளுக்கு வாய்க்கவில்லையே..

எல்லாமே நெருக்கமான உறவுகள் தான். ஆனால் தன் சம்மந்தப்பட்ட உணர்வுகளை கொட்டி விட இயலாதே... வாய் இதழ்களை மூடிக் கொண்டு அமைதியாகி விட்டாள்.

இவள் ஊட்டி போவதற்கு முன்பே வேல்முருகன் அங்கு எல்லா ஏற்பாடும் செய்து விட்டார் தன் பேத்திக்காக. யுகேஷ் விசயம் கேள்வி பட்டு எல்லோரிடமும் கொதித்தான்.