Saranika Devi writtings

  “ரொம்ப பயமா இருக்கு ங்க... உங்க நெஞ்சுல என்னை வச்சுக்கோங்க ப்பா.. எனக்கு எந்த பயமும் இருக்காது... என் தனிமையை பார்த்து தானே முன்னாடி ஊட்டிக்கு என்னை தேடி வந்தீங்க. இப்பவும் நான் தனியா தான் இருக்கேன். எழுந்து வாங்கங்க.. என்னவோ பாதுகாப்பு இல்லாத மாதிரியே இருக்கு” என்றவளின் கண்ணீர் அவனது முகத்தில் தெரித்தது. “எப்போ கண் முழிச்சு என்னை பார்ப்பீங்க சிங்கன். ஏற்கனவே என் அப்பாவுக்கும் பெரியப்பாவுக்கும் சந்தேகம் வந்திடுச்சு போலங்க.” “டாக்டர் கிட்ட இன்னைக்கு கூட என் வயித்துல பேபி இருக்கான்னு அழுத்தமா கேட்டு இருங்காங்க. இத்தனைக்கும் நான் வாந்தி மயக்கம் எதுவும் எடுக்கல. இன்னும் எத்தனை நாளுக்கு இப்படியே போகும்னு தெரியலங்க. எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு.” “வயித்து பிள்ளையை இவங்க கிட்ட இருந்து என்னால மறைக்க முடியுமான்னு தெரியல. அதனால நாளைக்கு மருந்து வந்து நீங்க குணம் ஆனா ஓகே. அப்படி இல்லன்னா உங்களை தூக்கிக்கிட்டு நான் இந்த நாட்டை விட்டே போகப்போறேன். எனக்கு வேற வழி இல்லங்க. உங்களையும் உங்க மகனையும் காப்பத்தணும். எங்க வீட்டு ஆட்கள் ஏங்க அப்பாவை மீறி யாரும் உதவிக்கு வர மாட்டாங்க. அதனால யாருக்கி...

  “ஹேய் பொண்ணே” என்று அவர் அதிர, “இது தான் என் முடிவு டாக்டர்... வாழ்ந்தா ஒண்ணா வாழுறோம். இல்லன்னா அவரோடவே என் உயிரும் போகட்டும். நீங்க மேற்கொண்டு ஆகவேண்டிய வேலையை பாருங்க..” என்று கம்பீரமாக சொன்னவளை பார்த்து அயர்ந்துப் போனார். “ரொம்ப தெளிவா முடிவு எடுக்குற இழை. ஆனா ராசசிங்கனை தாண்டி உனக்கு வாழ்க்கை இருக்கு. குருட்டாம் போக்குல விட்டத்துல பாய்ஞ்ச மாதிரி இருக்கக் கூடாது. அவனே இல்லன்னாலும் நீ வாழனும்” என்று அவர் அழுத்திச் சொன்னார். மருத்துவர் பேசியதை கேட்ட ஏந்திழையாளுக்கு விரக்தியில் இதழ்கள் வளைந்தது. “டாக்டர் ப்ளீஸ்... என் உணர்வுகள் உங்களுக்கு புரியாது. புரிஞ்சாலும் நீங்க எல்லாம் புரியாத மாதிரி தான் இருப்பீங்க.. அவரு இல்லாத வாழ்க்கை என்னால நினைச்சி கூட பார்க்க முடியாது. என் நெஞ்சு முழுக்க அவர் நிறைஞ்சி போய் இருக்காரு.. எப்படி உங்களுக்கு புரிய வைப்பேன். அவர் மட்டும் தான் என் நெஞ்சுல இருக்காரு... அடி ஆழம் வரை ஊடுருவி போயிட்டாரு டாக்டர். அவரை கொஞ்சமா நினைச்சு இருந்தா நீங்க சொல்ற மாதிரி ஒரு வேலை வாழ தோணும். ஆனா அவரை என் சிந்தை எங்கும் நிறைச்சு வச்சுட்டேன்.. மனம் ததும்ப ததும்ப அவரை ...

  “சரி நீங்க எதுவும் சொல்ல வேணாம்” என்று சொல்லியவள் அங்கு நின்றவரை அதன் பிறகு கண்டுக்கவே இல்லை. அவளின் மொத்த கவனமும் அவளின் கணவனிடம் மட்டும் தான் இருந்தது. “ஏங்க இங்க உங்க பிள்ளை என்ன சேட்டை எல்லாம் செய்யிறான் தெரியுமா ? உங்களை இப்பவே பார்க்கணுமாம். உங்களை பேச சொல்லி என்னை எட்டி உடைதைக்கிறான் தெரியுமா? எழுந்து வந்து அவனை என்னன்னு கேளுங்க.. அவனோட அக்கப்போரு தாங்க முடியல.. நீங்க எப்படி என்னை உருட்டி மிரட்டுனீங்களோ அதை விட அதிகமாக என்னை படுத்தி எடுக்கிறான்” என்று சொன்னவள் அவனின் ஒரு கையை எடுத்து தன் உடையை விலக்கி வெற்று வயிற்றில் வைத்தாள். உள்ளே துடித்த உயிர் அவனையும் உணரவைத்ததோ என்னவோ மெல்ல அவனின் கையில் லேசான நடுக்கம். அதை உணர்ந்தவளுக்கு விழிகளில் நீர் ஊற்றெடுத்தது... அவனது அசைவை மன்ப்பூர்வமாக உணர்ந்து அதிர்ந்தவள் “டாக்டர்” என்று அலறினாள். “என்னம்மா?” என்று அவர் பதறிப் போய் அவளின் அருகில் வந்து கேட்க, அவனது கையை பேச்சுகலற்று சுட்டிக் காட்ட, அவரின் விழிகளில் வியப்பு முகிழ்த்தது. “அமேசிங் ஏந்திழையாள்” என்றவருக்கு குரல் கரகரத்துக் கொண்டு வந்தது. “டேய் சிங்கா” என்று அவர் அவன...

  மாலை நேரம் போல மருத்துவர் வந்து ஏந்திழையாளை செக் செய்ய, “டாக்டர் நான் அவரை பார்க்கலாமா?” என்று தவிப்புடன் கேட்டாள். “இங்க பாரு நீ ரொம்ப க்ரிட்டிக்கலா இருக்க பொண்ணே. கட்டிலை விட்டே எழுந்திரிக்க கூடாது. ஏன் புரிஞ்சுக்க மாட்டிக்கிற. உன் குழந்தைக்கு அது ரொம்ப பெரிய ஆபத்த போயிடும். முதல்ல உன் பிள்ளையை கவனி. பிறகு உன் புருசனை பார்க்கலாம். கொஞ்சம் பொறுமையா இரு நீ” என்று சொல்லி விட்டு வெளியே நின்று இருந்த அவளின் தாயிடமும் தமையனிடம் சில சொற்கள் பேசிவிட்டு போய் விட்டார். “என்னால பொறுமையா இருக்க முடியலையே” என்று கண்களில் நீர் வடிய படுத்து இருந்தவளுக்கு மனம் எங்கும் ராசசிங்கனின் நினைவே ததும்பி இருந்தது. படுக்கையை சற்றே குறுங்கண் ஓரம் நகர்த்தி போட்டு வெளியே வேடிக்கை பார்க்க, அப்பொழுது தான் கவனித்தாள். அந்த மருத்துவமனையை சுற்றிலும் காட்ஸ் நிறைய பேர் இருப்பதை. இவர்கள் எல்லோரும் அவளின் தந்தையிடம் வேலை பார்ப்பவர்கள். “கடவுளே” என்று எண்ணிக் கொண்டவளுக்கு கொஞ்சம் நஞ்சம் இருந்த நம்பிக்கையும் வற்றிப் போனது. எப்படி இவங்க எல்லோரையும் மீறி அவரை காப்பாத்தி இருந்த இருந்து கூட்டிட்டு போவேன் என்ற...